1
Скача сіта па палях,
А карыта па лугах.
Па лапатай венік
Уздоўж па вуліцы пайшла.
Сякеры-то, сякеры
Так і сыплюцца з гары.
спалоханай каза,
растапырыўшы вочы:
“Што такое? чаму?
Нічога я не разумею”.
2
але, як чорная жалезная нага,
пабегла, скокнулі kočerga.
І панеслася па вуліцы нажы:
“эй, трымаць, трымаць, трымаць, трымаць, трымаць!”
І кастрюля на бягу
закрычала прасу:
“Я бягу, бягу, бягу,
Ўтрымацца не магу!”
Вось і чайнік за кафейнік бяжыць,
Taratorit, taratorit, бразгоча ...
Прасы бягуць покрякивают,
праз лужыны, праз лужыны пераскокваюць.
А за імі сподкі, сподкі -
Дзынь-ля-ля! Дзынь-ля-ля!
Уздоўж па вуліцы нясуцца -
Дзынь-ля-ля! Дзынь-ля-ля!
На шклянкі - дзынь! - натыкаюцца,
І шклянкі - дзынь! - разбіваюцца.
І бяжыць, brenchit, стукае патэльня:
“Вы куды? куды? куды? куды? куды?”
А за ёй відэльцы,
Чаркі ды бутэлькі,
Кубкі ды лыжкі
Скачуць па дарожцы.
З акенца вываліўся стол
І пайшоў, пайшоў, пайшоў, пайшоў, пошёл ...
А на ім, а на ім,
Як на кані верхам,
Самоварище сядзіць
І таварышам крычыць:
“сыходзіце, бяжыце, ратуйцеся!”
І ў жалезную трубу:
“Бу-бу-бу! Бу-бу-бу!”
3
А за імі ўздоўж плота
Скача бабуля Фёдара:
“Ой-ой-ой! Ой-ой-ой!
вярнуцца дамоў!”
Але адказала карыта:
“На Фёдару я злосна!”
І сказала качарга:
“Я Фёдар НЕ слуга!”
А фарфоравыя сподкі
Над Фёдарам смяюцца:
“ніколі мы, ніколі
Не вярнуўся сюды!”
Тут Фядорын каты
Расфуфырили хвасты,
Пабеглі ва ўсю спрыт.
Каб посуд адварочваць:
“эй вы, дурныя талеркі,
Што вы скача, як вавёркі?
Вам ці бегаць за варотамі
З вераб'ямі жаўтаротая?
Вы ў канаву зваліцеся,
Вы патонеце ў балоце.
не хадзіць, страляць,
вярнуцца дамоў!”
Але талеркі ўюцца-ўюцца,
А Фёдара не даюцца:
“Лепш у поле прападзём,
А да Фёдара не пойдзем!”
4
Міма курыца бегла
І посуд ўбачыла:
“Куд-куды! Куд-куды!
Вы адкуль і куды?!”
І адказала посуд:
“Было нам у бабы худа,
Не кахала нас яна,
яна, гэта мы,
запыліліся, zakoptila,
Загубіла нас яна!”
“Ко-ко-ко! Ко-ко-ко!
Жыць вам было нялёгка!”
“што, - прамовіў медны таз, -
Погляды-ка ты на нас:
мы паламаныя, пабіты,
Мы памыямі аблітыя.
Зазірні ты ў кадушку -
І ўбачыш там жабу.
Зазірні ты ў цэбар -
Прусакі там кішаць,
Таму вось мы ад бабы
ўцяклі, як ад жабы,
І гуляем па палях,
па балотах, по лугам,
К-nerâhe zamarahe
Не вярнуўся!”
5
І яны пабеглі лясочку,
Паскакалі па пнях і па купінах.
А бедная баба адна,
І плача, і плача яна.
Села б баба за стол,
Ды стол за вароты сышоў.
Лаяла б баба капуста,
Ды рондаль ідзі пашукай!
І кубкі сышлі, і шклянкі,
Засталіся адны тараканы.
ой, Fedora горы,
вышэй!
6
А посуд наперад і наперад
у POLYAM, па балотах ідзе.
І чайнік шапнуў прасу:
“Я далей ісці не магу”.
І заплакалі сподкі:
“Ці не лепш ль вярнуцца?”
І зарыдала карыта:
“нажаль, я пабіта, разбураныя!”
Але страва сказала: “Гляди,
Хто гэта там ззаду?”
І ўбачыць: за імі з цёмнага бору
Ідзе-кеўляе Фёдара.
Але цуд адбыўся з ёй:
Стала Фёдара дабрэй.
Ціха за імі ідзе
І ціхую песню спявае:
“ой вы, бедныя сіроткі мае,
Прасы і патэльні мае!
Вы ідзеце-ка, нямытыя, дадому,
Я вадою вас абмыю ключавой.
Я пачышчу вас пясочкам,
Окачу вас кіпенем,
І вы будзеце зноў,
нібы сонейка, ззяць,
А паганых прусакоў я повыведу,
Прусакоў і павукоў я повымету!”
І сказала качалку:
“Мне Фёдару шкада”.
І сказала кубак:
“брат, яна небарака!”
І сказалі сподкі:
“Трэба было б вярнуцца!”
І сказалі прасы:
“Мы Фёдара ня ворагі!”
7
доўга, доўга цалавала
І лашчыла іх яна,
палівала, умывала.
Паласкала іх яна.
“Ужо не буду, ужо не буду
Я посуд крыўдзіць.
буду, буду я посуду
І любіць і паважаць!”
засмяяўся рондалі,
самавару падміргнулі:
“ну, Фёдара, так і быць,
Рады мы цябе дараваць!”
паляцелі,
гукі
Ды да Фёдара прама ў печ!
сталі смажыць, сталі печ, -
будуць, будуць у Фядоры і бліны і пірагі!
А венік-то, і венік - вясёлы -
Заплясала, зайграла, zamela,
Ні парушынкі ў Фядоры не пакінула.
І ўзрадаваліся сподкі:
Дзынь-ля-ля! Дзынь-ля-ля!
І танчаць і смяюцца -
Дзынь-ля-ля! Дзынь-ля-ля!
А на белай піяніна
Так, vыshitoy salfetochke
самавар стаіць,
Нібы жар гарыць,
І сапе, і на бабу паглядвае:
“Я Федорушку дарую,
Салодкай гарбатай частую.
Кушай, кушай, Фёдара Ягораўна!”
